در غرب تلاش می کنند افراد حتی اگر فقیر باشند، احساس فقر نکنند. اما در ایران گاه برعکس آن عمل و تبلیغ میشود:
احساس فقر در غرب:
شلوار "لی" یا "جین" از پارچه‌ای مقاوم تولید می‌گردد و به همبن لحاظ نیز شلوار کار محسوب میشود. اما با این وجود بر اثر استفاده به هر حال مستعمل و پاره میشود. بسیاری از کارگران و کشاورزان و ... توانایی مالی تعویض شلوار کهنه با نو را ندارند.
در راستای القاء برخوردی و برای اینکه فقرا از پوشیدن شلوار پاره احساس شرمندگی و فقر نکنند، رسانه‌های غربی به صورت هدفمند این شلوارها را بر تن چند هنرپیشه کرده و تلاش می‌کنند پوشیدن شلوار پاره را مد جلوه دهند.
متأسفانه برخی افراد جوان غرب زده ایرانی که از انگیزه‌های غربی‌ها بی‌اطلاع‌اند تحت تأثیر این تبلیغات قرار گرفته و آن‌را نشانه مد تلقی کرده و حتی مبلغ بیشتری برای خرید شلوار پاره پرداخت نموده و یا شلوار نو را پاره کرده و به آن اسیب می رسانند تا به‌اصطلاح مطابق با مد روز لباس بپوشند!
احساس فقر در ایران
متأسفانه در ایران برعکس غرب رسانه های گروهی کشور در تبلیغات فرهنگی خود، خواسته یا ناخواسته، برعکس غرب عمل کرده و مرتباً احساس فقیر بودن را دامن می‌زنند.
مثلاٌ در یکی از سریال‌های تلویزیونی به نام "نا برده رنج" قهرمان اصلی فیلم مرتباً آرزوی داشتن خانه‌ای در شمیران با استخر را تکرار می‌کرد و این در حالی بود که خانه‌ای قدیمی با حیاط و حوض در اختیار داشت و آرزو می‌کرد مادر خود را از زندگی در این خانه قدیمی با حیاط و حوض نجات دهد.
این نوع تبلیغ حتی در کسانی که در شمیران (منطقه ثروتمندنشین تهران) زندگی می‌کنند ولی خانه‌شان فاقد استخر است منجر به بروز احساس کاستی می‌گردد.
در ایران اگر کسی مالک خانه نباشد احساس فقر می کند در حالی که در غرب چنین نیست.
«È chiaro che se qualcuno si era assunto il compito di tutelare Edoardo Agnelli, non lo ha svolto in modo adeguato, sia che egli sia stato ucciso sia che si sia suicidato».