پایگاه شخصی دکتر محمد حسن قدیری ابیانه

سلام و احترام

جناب آقای قدیری

بنده تو سخرانی شما حول محور اقتصاد و مسائل داخلی در راه آهن یزد حضور داشتم. شما مطالبی پیرامون سن بازنشستگی عنوان کردید. و به نوعی افزایش سن بازنشستی را به علت افزایش شاخص امید به زندگی توجیه کردید. فرمودید ورودی صندوقهای بازنشستگی به خروجی نمیخونه و تعدا بازنشستگان از تعداد شاغلبن پیشی گرفته و صندوقها نمیتونن مستمری ها را پرداخت کنن.!!

لازم میدونم نکاتی را به استحضار برسونم 

اولا صندوقها در زمان جوانی و شروع صندوق باید سرمایه گزاری های پر منفعت میکردم و از بریز و بپاش و حیف و میل خودداری می‌کردند تا موقع شروع بازنشستگیها به بحران نخورند.

من برای نمونه حقوق و مزایای خودم را تا همین امروز به همراه کسورات بیمه( البته ۳۰ درصد کل سهم بیمه) محاسبه کردم. اگه پول حق بیمه را که به تامین اجتماعی پرداخت شده را همون موقه پرداخت تبدیل به طلا مرده بودم اما از آب شده و گرمی و سکه و... طبق محاسبات من از همین الان که بازنشست بشم با ۲۴ سال سابقه پرداخت صندوق میتونه تا ۳۴ سال به ازای هر ماه ۱۵ میلیون تومان پرداخت کند.

البته میدانم مخارج بیمه درمان و کل سازمان تامین اجتماعی هم محاسبه نکردم.

ولی مساله بیشتر بی عرضگی و بی تدبیری صندوق است و جامعه کارمندی و کارگری در به وجود آمدن ورشکستگی صندوقها بی تقصیرند. اگر مسولین نمی‌توانند اداره کنند جای خود را به دیگران بدهند. مشکل مملکت ما الان قشر نالایق مسولین هستند که از مردم جدا شده و بین خود مناصب را تقسیم می‌کنند و عمدتا تا پایان عمر در مناصب باقی مانده و پس از آن فرزندان و نزدیکانشان پست را اشغال می‌کنند.