پایگاه شخصی دکتر محمد حسن قدیری ابیانه

چناب آقای حسن روحانی رئیس محترم جمهور دیروز در مصاحبه تلویزیونی اعلام کرد[1] که ارزیابی‌های مسئولان از بودجه عمومی مصوب 210 هزار میلیارد تومانی سال 1392 نشان می‌دهد که فقط 130 هزار میلیارد تومان آن قابل تأمین است و علی‌رغم آن، دولت با در نظر گرفتن منابع جدید، پیشنهاد اصلاح بودجه و تعیین رقم حدود 152 هزار میلیارد تومانی را به مجلس پیشنهاد داده است.

این در حالی است که بودجه عمومی مصوب سال 1391 حدود 164 هزار میلیارد تومان بوده که فقط 104 هزار میلیارد تومان تومان آن محقق شده است.

برای درک بهتر آمار فوق، بودجه به ازای هر نفر در هر ماه به تومان در جدول زیر محاسبه می گردد[2]:

این یعنی در سال 1391 بودجه عمومی که برای اداره کلیه امور کشور پیش‌بینی شده بود به ازای هر نفر در هر ماه مبلغ 182 هزار تومان پیش بینی شده بود که فقط 115 هزار تومان آن محقق گردیده است و مبلغی معادل 67 هزار تومان در هر ماه به ازای هر نفر کسری بودجه بوجود آمده که این رقم معادل درآمدی است که برای فروش نفت در شرایط غیرتحریمی پیش‌بینی شده بود.

در بودجه سال 1392 مبلغ پیش‌بینی شده به ازای هر نفر در هر ماه حدود 225 هزار تومان پیش‌بینی شده بود که دولت تشخیص داده است که این پیش‌بینی محقق نشدنی است و فقط مبلغ 139 هزار تومان به ازای هر نفر در هر ماه قابل تأمین خواهد بود ولی با پیش بینی درآمدهای دیگر این رقم به 162 هزار تومان در هر ماه به ازای هر نفر قابل تحقق خواهد بود و لذا چنین رقمی را برای اصلاح بودجه به مجلس پیشنهاد داده است.

رئیس جمهور در همین مصاحبه کشور را در شرایط رکود تورمی و تورم را 39 درصد اعلام کرد. این یعنی قدرت 162 هزار تومانی بودجه عمومی سال 92 پیشنهادی دولت به ازای هر نفر در هر ماه معادل حدود 99 هزار تومان سال قبل است. این یعنی دولت باید با چنین بودجه‌ای که شامل درامدهای نفتی و غیره نیز می شود باید کلیه امور کشور و نه فقط قوه مجریه اداره شود. تازه این در صورتی است که ایران بتواند روزانه 1300000 هزار بشکه نفت روزانه صادر کند و آمریکا نتواند مطابق آنچه اعلام کرده صادرات نفت ایران را بیش از این کاهش دهد. صادرات نفت در بودجه سال 92 روزانه یک میلیون بشکه کمتر از سال قبل پیش‌بینی شده است.

این در حالی است که کلا تصور مردم از میزان صادرات نفت به ازای هر نفر در هر ماه ده‌ها، صدها و گاه بیش از هزار برابر واقعیت است و بر اساس آن توقع برآورده شدن توقعات بسیاری را از دولت دارند. توقعاتی که توسط هیچ دولتی برآورده شدنی نیست و برآورده شدن آن به کار و تلاش و همت آحاد مردم بستگی دارد. این در حالی است که ایران متاسفانه بیشترین تعطیلات مناسبتی، کمترین ساعت مفید کاری و بیشترین اسراف را در جهان دارد و از نظر تنبلی اجتماعی بعد از اعراب بالاترین در جهان است.