پایگاه شخصی دکتر محمد حسن قدیری ابیانه

... دو اصل را باید همه، همه قشرهاى ملت مراعات کنند: یکى اینکه ادراک این را بکنند که ما اگر اقتصادمان تابع خارج باشد آن وقت یک روز مى‏بینید که خارجی‌ها نمى‏خواهند به ما چیزى بدهند، و وقتى که در را بستند ما باید تسلیم آنها بشویم که هر چه مى‏گویند عمل کنیم و این شایسته یک مملکت اسلامى، یک جمهورى اسلامى نیست که پیوسته به غیر باشد در اقتصادش، در گندمش، در جوش، در برنجش، در اینها. این باید با همت کشاورزها، با همت قشرهاى متوجه، با همت دولت که کمک بکند به کشاورزها، و با اینکه همه احساس یک وظیفه بکنند. یک وقت این است که انسان مى‏خواهد براى منافعش یک کارى بکند، گندم زیاد بشود که منفعت ببرد، خوب، این یک مسئله‏اى است که یک قدرى هم اختیارش با خودش [است‏] آن نمى‏خواهد نمى‏برد. یک وقت کشور شما در یک حالى واقع شده است که وظیفه شرعى الهى است که کارهایى بکنید که وابسته به غیر نباشید. الآن ما یک وضعى داریم که چنانچه خداى نخواسته خودکفا لا اقل

اگر ما در هجوم اقتصادى هم واقع شدیم که هجوم اقتصادى اسباب این بشود که وابسته به یک کشور دیگرى باشیم، این هم یک وظیفه شرعى است که ما باید خودمان را نجات بدهیم. هر که ازش هر کارى مى‏آید راجع به اقتصاد باید بکند. ننشیند یک طبقه [که‏] یک طبقه دیگر بکند. رعیت‌ها کم کارى نکنند. آنهایى که در کارخانه‏ها کار مى‏کنند کم کارى نکنند، سستى نکنند، امروز ملت شما در حال جنگ اقتصادى است. این طور نیست که یک وقت آرامش باشد، بگویید خوب ما نمى‏خواهیم زیاد منفعت ببریم.

اگر مملکت شما در اقتصاد نجات پیدا نکند، وابستگى اقتصادى داشته باشد، همه جور وابستگی‌ها دنبالش مى‏آید. وابستگى سیاسى هم ما پیدا مى‏کنیم. وابستگى نظامى هم پیدا مى‏کنیم.

 ... نمى‏شود که ما تحت نظارت یک کشورى باشیم که به دین اعتقاد ندارد و ما برویم تحت بیرق کُفر. این یکى از مسائل مهم است. ما باید کوشش کنیم و اقتصاد خودمان را خودمان اداره بکنیم. حالایى که ما در مقابل یک همچه قدرت شیطانى واقع شدیم و او هم تهدید کرده است که ما همه کشورهاى دنیا را تجهیز مى‏کنیم که در را به سوى شما ببندند، ... اگر ما یک درصد احتمال هم بدهیم باید قیام کنیم. باید غافل نباشیم از اینکه دشمن نمى‏تواند بکند. خوب، شاید یک وقت شد.

براى آن روز شاید باید همه قشرهاى ملت؛ هر کس هر جورى که مى‏تواند یک تولیدى بکند، که مثلًا باغدارها مى‏توانند تولید بکنند، دامدارها مى‏توانند تولید بکنند، و کشاورزها مى‏توانند تولید کنند، اشخاص مى‏توانند کمک کنند به کشاورزها، کارخانه‏ها مى‏توانند تولید کنند، کارخانه‏هاى خصوصى که زیاد بود در ایران، و مع‌الأسف از بین رفته بود و دارد مى‏رود، اینها همه قیام کنند براى اینکه، یک مملکت را از این اقتصاد نجات بدهند.

اگر مملکت شما در اقتصاد نجات پیدا نکند، وابستگى اقتصادى داشته باشد، همه جور وابستگی‌ها دنبالش مى‏آید. وابستگى سیاسى هم ما پیدا مى‏کنیم. وابستگى نظامى هم پیدا مى‏کنیم. براى اینکه وقتى ما چیزى نداشته باشیم که استفاده ازش بکنیم، دستمان را دراز کنیم طرف امریکا. او مى‏تواند به ما تحمیل کند همه چیز را. ما وقتى مى‏توانیم که زیر بار او نرویم که در این قضیه قدرتمند باشیم. یک وقت او تشر بزند مى‏گوییم نه، ما احتیاجى نداریم. حالا هم به او مى‏گوییم که ما احتیاج خودمان را سلب مى‏کنیم. خودمان مى‏رویم سراغ کار. خدا زمین به ما داده، آب هم به ما داده، زمین‌هاى زیاد، زمین‌هاى موات زیاد، آب‌هاى هرزبرو، شط کارون همین طورى دارد هرز مى‏رود، یا زمین‌هاى اطرافش هم همین طور مانده است زمین. باید همه دست به دست هم بدهند، و کار، کار الهى است، کارى است که عبادت است امروز. اطاعت امر خداست امروز کشاورزى، و باید این کشاورزى را تقویت کرد. هر کس هر جور مى‏تواند باید تقویت بکند، به طورى که ان شاء اللَّه ما از این گرفتارى خارج بشویم. و از سایر گرفتاری‌ها هم امیدوارم که خارج‏ بشویم؛ گرفتارى فرهنگی‌مان، گرفتاری‌هاى سیاسى‏مان، همه‏شان را [حل‏] بکنیم.[1]