نامزدهای جمهوری خواه ریاست جمهوری آینده: به هیچ توافقی که امنیت آمریکا و اسرائیل را به مخاطره اندازد و از طرف سازمان ملل بر آنها تحمیل شود، پایبند نخواهند بود.
روزنامه واشنگتن پست در اینترنت امروز در گزارشی به قلم جنیفر روبین نوشت: به استثناء جب بوش فرماندار سابق فلوریدا که همچنان در مورد ایران موضعی دو پهلو دارد، نامزدهای اصلی حزب جمهوری خواه برای انتخابات ریاست جمهوری آینده و برخی نامزدهایی که چندان مهم قلمداد نمی شوند، موضعگیری روشنی درباره توافق هسته ای احتمالی با ایران داشته اند و صراحتا گفته اند که به هیچ توافقی که امنیت آمریکا و اسرائیل را به مخاطره اندازد و از طرف سازمان ملل بر آنها تحمیل شود، پایبند نخواهند بود. از جمله سناتور مارکو روبیو روز سه شنبه گفت اگر لازم باشد قاطعانه در برابر متحدان اروپایی عمده آمریکا برای لغو هر توافق هسته ای که ممکن است از باراک اوباما رئیس جمهور به ارث گذاشته شود، می ایستد. بدین ترتیب سال دو هزار و شانزده - اگر اوباما بتواند به اندازه کافی به ایران باج بدهد و با مهر تایید شورای امنیت سازمان ملل بطور یکجانبه تحریم های سازمان ملل را لغو کند- به منزله یک همه پرسی در مورد توافق وی با ایران خواهد بود که طبق گزارشهای خبری، ایران براساس آن توافق می تواند هزاران دستگاه سانتریفیوژ، یک برنامه موشک بالستیک بین قاره ای(که هرگز موضوع مذاکره نبوده است) و یک مهلت ده ساله قبل از رسیدن به زمان گریز هسته ای در اختیار خواهد داشت و بعلاوه موافقت گروه پنج بعلاوه یک را برای لغو سریع تحریم ها و به رسمیت شناخته شدن «حق غنی سازی» ایران کسب خواهد کرد. هیلاری کلینتون باید با تمام وجود از آن دفاع کند- درواقع جناح چپ کلا به این «توافق تاریخی» به عنوان یک میراث ثبت شده پس از قانون مراقبتهای درمانی نیاز خواهد داشت. به محض امضا یک توافقنامه چالشها بطور چشمگیری افزایش می یابد و دموکراتهای کنگره مجبور خواهند شد بین ارتداد سیاسی و حمایت از آن توافقنامه یک گزینه را انتخاب کنند، توافقنامه ای که بسیاری از آنها طی سالها از مفاد تشکیل دهنده آن انتقاد داشته اند.
در جناح راست بر سر عنوان «محتمل ترین گزینه برای بر هم زدن دستاورد زیانبار رئیس جمهور» رقابت شدیدی در خواهد گرفت- همان وضعیتی که در مورد قانون مراقبتهای درمانی رخ داد. نامزدهایی که در این جنگ در صف مقدم بودند و یا کسانیکه از ابتدای امر با چنین توافقی مخالف بودند (مثلا روبیو، پِری ریک فرماندار سابق تگزاس، اسکات والکر فرماندار ویسکانسین) در موقعیت بهتری قرار خواهند داشت. سناتور جمهوری خواه رند پل- اگر با وجود اختلافات فاحض با حزبش در زمینه سیاست خارجی وارد عرصه رقابت شود- در موضعی تدافعی تلاش خواهد کرد علت مخالفتش با تحریم های منندز- ریک و تمایل به فرصت دادن به رئیس جمهور برای مذاکره درباره موافقتنامه(با ایران) را توضیح دهد. در مورد بوش این سوال مطرح است که آیا موضع دو پهلوی وی یک ترفند هوشمندانه برای باز نگاه داشتن گزینه هایش قلمداد خواهد شد یا اینکه سوالاتی را درباره قاطعیت و تمایل وی به اتخاذ تصمیمات سخت مطرح خواهد کرد. عجب آنکه، به گفته رسانه های جریان اصلی، جب بوش با وجود میراث برادرش که روشنفکران سیاسی آنرا بسیار تهاجمی و جزمی می دانند، درخصوص مسئله ایران از کمترین قاطعیت در میان نامزدهای احتمالی اصلی برخوردار است. توجه فاحش جرج بوش در دوره ریاست جمهوری اش به تهدید اسلام خواهان افراطی و دفاع قاطعانه اش از دولت یهود دو بعد تعیین کننده سیاست خارجی وی بود. قاعدتا جرج بوش می توانست سردمدار مخالفت با توافق (با ایران) باشد. به نظر نمیرسد جب بوش اینگونه باشد. هنوز معلوم نیست این نوع موضع گیری به سیاست او مربوط می شود یا به سبک عملکرد وی. اما در حزبی که مخالفت با رویکرد رئیس جمهور در قبال ایران و اسرائیل همواره مهمترین خط مشی است، این مسئله ممکن است مشکل سازتر از سایر مسائل باشد.
این موضوع همچنین مشخص می سازد چرا کنار گذاشتن روبیو به محض ورود بوش به عرصه انتخابات اقدامی زود هنگام بود. با اینکه هر دو آنها اصلاح طلبانی از ایالت فلوریدا هستند، دیدگاهها، خلقیات و تمایل شان به خطر پذیری بسیار متفاوت است.
http://www.washingtonpost.com/blogs/right-turn/wp/2015/03/18/marco-rubio-is-crystal-clear-on-iran-jeb-bush-not-so-much/