نگاهی به مفاهیم زمینه ساز اقتصاد مقاومتی در منظومه فکری رهبر معظم انقلاب
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی میامی جوان،فرهنگ؛ نادیدنی ترین چیزی که در یک جامعه وجود دارد، و در عین حال، بیشترین چیزی که اثر خودش را می گذارد. درست مثل هوا می ماند؛ دیده نمی شود، اما بدون آن، زیستن ممکن نیست.
قصد نداریم وارد بحث های پیچیده منطقی و تعریف شناسی و ... شویم. به قول رضا امیرخانی، نوشته ما شاید نگارشی اخوینی (برادرانه و دوستانه و نه البته علمی و البته نه چندان خالی از نکته های علمی) باشد. نوشته ای درباره فرهنگ کار؛ در جامعه ایرانی. لابد برای شما هم بسیار پیش آمده است که در جمع ها و گعده های مختلف، سریع دست پیش را گرفته باشید تا پس نیفتید؛ یعنی سریع از فرهنگ کار و تلاش در ایران، گلایه کرده باشید در حالی که ....
دکتر محمدحسن قدیری ابیانه، در مصاحبه ای، درباره جا افتادن فرهنگ غلط کاری در کشورمان، چنین گفته است:«یکی از استراتژی های دشمن، برای استعمار کشورهای نفت خیز جهان سوم در آسیا، آفریقا، آمریکای لاتین و به ویژه در منطقه خاورمیانه و علی الخصوص ایران، این بوده که این کشورها می بایست وابسته به فروش نفت خام باشند؛ وقتی این کشورها ناچار به فروش نفت خام باشند نمی توانند فروش یا عدم فروش نفت را به عنوان اهرمی در کشور خویش به کار گیرند. به همین لحاظ کشورهای استعمارگر باید کاری کنند که خرید نفت از کشورهای نفت خیز به اهرمی علیه خود آن کشورها تبدیل شود. برای این منظور دو استراتژی موازی را دنبال کردند، یکی اینکه کشورها نباید تولید ثروت داشته باشند و برای اینکه تولید ثروت نداشته باشند نباید کار کنند؛ برای اینکه کار نکنند باید فرهنگ کار این کشورها و مردم آنها ویران شود. از سوی دیگر درآمد حاصل از فروش نفت خام نباید برای آبادانی، عمران و تولید در این کشورها هزینه شود بلکه باید در مصرف کالاهای مصرفی از دست برود.»
و بعد اشاره می کند که تنبلی اجتماعی رایج در کشور ما، صفت هایی چون تراکتور و خرکاری و حمالی و ... که به افراد با پشتکار بالا می دهیم و ... را، در همین راستا ارزیابی می کند؛ یعنی وقتی که شما با گذاشتن پول خودتان در بانک ها، می توانید سود بیشتری به دست بیاورید، مگر دیوانه اید که بروید تولیدی بزنید و نصف آن سود گیرتان بیاید و تازه، زمین و زمان هم از شما مجوز و مالیات و ... بخواهد؟
و این چنین می شود که به قول هم او، ایرانیان از نظر تنبلی اجتماعی، بعد از اعراب، حائز مقام جهانی هستند و نیز، جزو معدود کشورهایی هستیم که مصرف کالاهای خارجی را، کلاس و پرستیژ می دانیم و کار کردن را، نوعی دیوانگی. آن هم در حالی که کارشناسی، درباره پیشرفت ژاپن، فقط این جمله را گفته بود که آنها، دارند کاری را می کنند که در طول تاریخ، کسی انجام نداده و بی نظیر است؛ آنها در تمام ساعت های کاری، کار می کنند.
در این زمینه، بد نیست به نوشته ای از توماس فریدمن، نویسنده و متفکر نام آشنای غربی، اشاره کنیم؛ جایی که از علاقه اش به تایوان صحبت می کند. چرا؟ به روایت خودش، پاسخ خیلی ساده است؛ چرا که این کشور، صخره ای لم یزرع در دریایی از امواج توفانی و بدون منابع طبیعی لازم است. جالب این که حتی برای ساخت و ساز هم، ناچار است که از چین شن و مصالح وارد کند. اما با این حال، جزو کشورهای پیشرو در منابع مالی جهان است؛ چرا که به جای کندن زمین و استخراج آن، شروع به کاویدن ذهن شهروندان خود و استفاده از آن کرده است.
هم او نیز، در این باره گفته است «همیشه به دوستانم در تایوان می‌گویم: شما خوشبخت‌ترین مردم دنیا هستید، چطور اینقدر خوشبخت شده‌اید؟ نه نفت دارید، نه سنگ‌آهن، نه جنگل، نه الماس، نه طلا، فقط مقدار کمی ذخایر ذغال سنگ و گاز طبیعی و به خاطر همین هم است که فرهنگ تقویت مهارت‌هایتان را توسعه داده‌اید؛ کاری که امروزه ثابت شده با ارزش ترین و تنها منبع تجدیدپذیر واقعی در جهان است.»
و اینچنین است که مقام معظم رهبری، تأکید فراوانی بر اصلاح فرهنگ کار و تلاش در کشورمان دارد. ایشان تأکید می کند باید اهمیت کارتان را بدانید تا در نگاه شما، ارزشمند جلوه کند؛ وگرنه برای آن ارزشی قائل نخواهیم بود. چنین فرهنگ کاری است که می تواند اصل و اساس یک اقتصاد مقاومتی قرار گیرد.
رهبر معظم انقلاب، معتقدند که «تبدیل تلاش و کار به گفتمان در فضای عمومی، به نظر من یکی از کارهای اساسی در زمینه‌ی اقتصاد است، کار باارزش در مجموعه‌ی کار روزانه که باید زیاد باشد و کاهشش یک عیب بزرگ است؛ سعی کنیم تنبلی را، بیکارگی را، بی‌اعتنائی به کار را در چشم مردم به شکل درستی موهون کنیم؛ یعنی بیکارگی باید موهون بشود؛ کار باید ارزش بشود. در روایت داریم که پیغمبر اکرم یک جوانی را دیدند، از این جوان خوششان آمد؛ صدایش کردند، مثلاً اسمش را پرسیدند، بعد گفتند شغلت چیست؟ گفت من بیکارم، من شغل ندارم؛ حضرت فرمودند: سَقَطَ مِن عَینی؛ از چشمم افتاد؛ یعنی کار این[طور] است...»
و همچنین، به متولیان فرهنگی و فرهنگ سازان کشور توصیه می کنند که: «به‌هرحال متولّیان فرهنگی کشور در نکوهش بیکاری و کم‌کاری و فرار از کار سخت، برای کار فرهنگی برنامه‌ریزی کنند. آقاجان! کار سخت را باید قبول کرد. اگر کار سخت را ما به خودمان تحمیل نکنیم، قبول نکنیم، به جایی نمیرسیم؛ فقط دنبال کار آسان که نمیشود رفت؛ باید انسان کار سخت را قبول کند؛ در هر جایی که هست. آن کسانی که توانستند در صنعت، در فنّاوری، در مسائل علمی به اوج برسند، کارهای سخت را بر خودشان تحمیل کردند. این، فرهنگ‌سازی لازم دارد....»
به اعتقاد معظم له، کار را باید عبادت بدانیم؛ در این صورت است که از سمبل کاری و سست کاری و آفت های مربوط به آن، دوری خواهیم کرد. در این صورت است که به قول آن صدر اعظم آلمانی، پشتوانه پول ملی یک کشور، نه معدن و طلا و پول و ذخائر آن، که کار مردم آن کشور می شود؛ کاری فراوان، با کیفیت و هدفمدار. در این صورت است که می شود به گسترش اقتصاد مقاومتی، امید بست و امید داشت.
انتهای پیام/ راه دانا