نحوه تأمین نقدینگی کارخانجات در ایران و جهان
مالکان کارخانجات ایران مرتباً از کمبود منابع مالی مینالند و از دولتها و بانکها برای تأمین نکردن این منابع مالی گلایه میکنند و خواستار کمک بلاعوض دولت (یارانهها) و یا وامهای بانکی کمبهره میباشند.
اما در غرب و دیگر کشورها عمده منابع مالی مود نیاز برای حفظ یا توسعه صنعت خود را از طریق شریک کردن دیگران و واگذاری سهام به بخشهای مختلف تأمین میکنند. لذا کمتر کارخانهای در غرب را میتوان یافت که تمام مالکیت آن متعلق به یک نفر یا یک خانواده باشد.
وقتی به صاحبان صنایع گفته میشود نقدینگی مورد نیاز را از طریق شریک کردن دیگران تأمین کنند پاسخ میدهند اگر شریک خوب بود خدا شریک میگرفت.
این نوع نگرش باید تغییر کند. توقع تأمین منابع مالی فقط از طریق دریافت کمک یا وام بانکی آنهم با بهره کمتر از تورم و امتناع از جلب مشارکت بخش خصوصی یکی از مشکلات فرهنگی و البته اقتصادی در کشورمان است.
در جهان، کارخانجات با تولید ثروت و پرداخت مالیات به تأمین هزینههای دولتها کمک میکنند اما در ایران همه صاحبان کارخانجات متقاضی دریافت کمک از دولت هستند.
این رویه و این روحیه باید تغییر کند. در صورت اصلاح این وضعیت، جذب بخش قابل توجهی از نقدینگی سرگردان در کشور در مسیر صحیح ممکن گردیده و از روند تخریبی این سرمایههای سرگردان کاسته میشود.
محمدحسن قدیری ابیانه