کرونا با همه بلایا و مصیبت‌هایی که به کشور تحمیل کرد، فرصتی برای بازخوانی تجربه‌های گذشته و کشف ظرفیت‌های بزرگ و بی‌مانند است تا همین آمادگی به دوران پسا کرونا منتقل‌شده و جهشی چشمگیر به‌سوی تولید ایجاد شود.
در همین گیر و دار، تحریم‌های آمریکا با هدف به صفر رساندن فروش نفت ایران، از یک سو اقتصاد را متلاطم کرد و از سوی دیگر، فرصتی شد تا عملاً زمینه وابستگی بودجه کشور به نفت تا حدودی کاهش یابد.
فرایند فاصله گرفتن از اقتصاد بچه پولداری درنتیجه باعث شد که افت قیمت این کالای راهبردی تا یک‌سوم بهای آن، اقتصاد ما را همچون کشورهای نفت‌خیز منطقه، دچار زیان نکند و به دلیل تجربه تحریم‌ها، تاب‌آوری کشور را مضاعف نماید.
پیش از آغاز کمپین فشار حداکثری آمریکا و کلید خوردن تحریم‌ها، تولید نفت ایران روزانه 2 میلیون و 300 هزار بشکه بود و اکنون به روزانه 300 هزار بشکه تقلیل یافته است.
با نزولی شدن تولید نفت، قاعدتاً درآمدهای کشور نیز کاهش می‌یابد و به همان نسبت نیز باید توقعات در خصوص بهره‌مندی از بودجه نیز کاهش یابد اما چنین روندی در سطح جامعه یا دیده نمی‌شود و یا کمتر به چشم می‌خورد. صادرات 300 هزار بشکه در روز، معادل صادرات کمتر از یک و نیم بشکه در سال به ازای هر ایرانی است و این در حالی است که در شرایط کرونایی، قیمت نفت در بازارهای جهانی به یک‌سوم سقوط کرد و حتی در برخی مناطق ازجمله آمریکا، این افت قیمت بیشتر بود و حتی منفی شد.