نقش دولت در تأمین معیشت مردم مثل نقش پلیس راهنمایی و رانندگی در حمل و نقل می‌باشد.
پلیس مردم را جابجا نمی‌کند، بلکه با نصب علائم راهنمایی و رانندگی، تعیین مسیر حرکت خودروها، تعیین مسیرهای یک طرفه یا ورود ممنوع، نظارت بر حسن انجام امور و برخورد با تخلفات در صدد روان سازی ترافیک هستند. این مردم هستند که با انتخاب وسیله حمل و نقل و پرداخت هزینه آن و با رعایت قوانین و مقررات به جابجایی مسافرین و کالاها اقدام می‌نمایند.
به عبارت دیگر بر خلاف تصور عمومی این دولت نیست که باید معیشت مردم را تأمین کند بلکه این مردم هستند که برای تأمین معیشت خویش و نیز هزینه های دولت باید به کار و تلاش و تولید ثروت بپردازند و با پرداخت بخشی از درآمدهای خود به دولت به عنوان مالیات هزینه های دولت را تأمین نمایند.
مردم به دلیل تصور نجومی از درآمدهای دولت بویژه از صادرات نفت توقعاتی از دولت دارند که اصولاً غیر منطقی و برآورد نشدنی است. در بودجه سال 1391 پیش بینی شده بود که دولت درآمدی بیش از 610 هزار میلیارد ریال داشته باشد. این رقم بیش از سال‌های قبل بوده است. اما با تقسیم این رقم بر جمعیت کشور و 12 ماه سال مشخص می‌شود که میزان صادرات پیش بینی شده به ازای هر نفر فقط حدود 67 هزار تومان بوده است و این در حالی است که کل درآمدهای دولت در بودجه عمومی منبعث از تمامی درآمدها که باید با آن کشور را اداره می‌کردند و شامل درآمدهای نفت و سایر منابع نیز می‌باشد به رقم 1641 هزار میلیارد ریال پیش بینی شده بود یعنی حدوداً نفری ماهی 182 هزار تومان که حدود 67 هزار تومان آن قرار بوده که از نفت تأمین گردد. این در حالی است که رقم فوق عملاً محقق نشده و از رقم 164 هزار میلیارد تومان آن فقط حدود 100 هزار میلیارد تومان آن تأمین گردیده است. به عبارت دیگر از 182 هزار تومان بودجه عمومی در اختیار دولت برای اداره کل امور کشور، فقط حدود 100 هزار تومان آن تأمین شده است.
این در حالی است که در سال 1391 پیش بینی شده بود که 2 میلیون و 300 هزار بشکه روزانه صادر شود حال آنکه در بودجه سال 1392 صادرات یک میلیون و سیصد هزار بشکه صادرات نفت در روز پیش بینی شده است یعنی یک میلیون بشکه در روز کمتر از سال قبل.
بنابراین دولت با توجه به این واقعیت و با توجه به تورم و کاهش ارزش ریال در مقابل ارزهای خارجی درآمد کمتری خواهد داشت.
چگونه می‌توان انتظار خدمات بیشتری از دولت داشت در حالی که بودجه و درآمدهای دولت کاهش پیدا کرده است؟
بنابراین دولت باید از میزان هزینه‌های خود که بخشی مربوط به خدمات است بکاهد و این چیزی نیست که دولت مایل به انجام آن باشد بلکه واقعتی است که از آن گریزی نیست.
اگر دولت بخواهد مثلاً وضعیت درمان را بهبود بخشد و مثلاً به ازای هر ایرانی در هر ماه فقط 1000 تومان در اختیار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بگذارد باید 900 میلیارد تومان بودجه تأمین کنند. سؤال این است که چنین بودجه ای از کجا تأمین خواهد شد؟
واقعیت این است که اگر خود خداوند متعال نیز نحوه توزیع بودجه را بر عهده بگیرد نمی‌توان مطالبات مردم را برآورده ساخت زیرا با این بودجه چنین خواسته‌هایی برآورده شدنی نیست.
در مورد تقسیم ارث همگان مطابق با حکم خداوند متعال عمل می‌کنند لیکن اگر میزان ارث کم و تعداد وارثین زیاد باشد حتی اگر طبق قرآن ارث تقسیم شود، نمی‌تواند نیازهای وارثین را برآورده نماید.
وارثین بای برآورده شدن نیازهایشان باید به کار تلاش خویش متکی باشند و نه ارثیه محدود.
همین امر در مورد تأمین معیشت مردم صدق می‌کند. مردم باید به کار، تلاش و عملکرد خویش برای تأمین معاش، مسکن و سایر نیازها تکیه کنند. البته این تلاش چیزی از وظیفه دولت در هدایت صحیح ترافیک برای پیشرفت کم نمی‌کند.
درجه تنبلی اجتماعی که ایران بعد از اعراب گرفتار است. تعطیلات زیاد، ساعات مفید کاری بسیار پایین، اسراف در مصرف و ترجیح کالاهای خارجی بر کالاهای داخلی از آفات پیشرفت کشور است.
مدیریت صالح و انتخاب اصلح به عنوان مدیریت کشور واجب است اما کافی نیست.
قرآن می‌فرماید:
«...لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ...؛ خدا حال قومى را تغییر نمی‌دهد تا آنان حال خود را تغییر دهند»(رعد/۱۱)
قرآن« نمی‌فرماید سرنوشت قومی تغییر نمی‌کند مگر اینکه مدیران تغییر کنند. تاریخ پر است از حضور یا حاکمیت افراد صالحی که چون مردم به وظیفه خود عمل نکردند به نتیجه مطلوب نرسید. انتخاب صالح واجب است امام کافی نیست. مثل حکومت امام علی (ع) که مردم به وظیفه خود عمل نکردند و حکومت معصوم ساقط شد و به نتیجه مطلوب نرسید. نهج‌البلاغه پر است از گلایه از مردم زمانه خویش که به ندای ایشان لبیک نگفتند.
خلاصه آنکه مردم باید برای اینکه تولید رونق بگیرد، اشتغال توسعه یابد، قدرت ریال نسبت به ارزهای خارجی بهبود یابد، اقتصاد کشور از وابستگی به نفت نجات پیدا کند، تورم مهار شود، ضمن گزینش فرد اصلح در انتخابات، بدون معطلی قدم پیش بگذارند و رفتار خویش را اصلاح کنند و برای عمل به محورهایی که مقام معظم رهبری به عنوان شعار سال عنوان کرده اند اقدام نموده و هر کس عملکرد خود را مهمترین عامل تاثیر در پیشرفت همه جانبه کشور و رفع و دفع مشکلات بداند.