پایگاه شخصی دکتر محمد حسن قدیری ابیانه

چندی قبل در بلوار دریا روبروی مسجد قدس شاهد گیر کردن ماشین های آتش نشانی پشت ترافیک بودم که دائم آژیر می زدند ولی ماشین ها پشت چراغ قرمز تکان نمی خوردند و حدود 200 متر مانده به چراغ قرمز گیر کرده بودند. فورا خودم را به سر چهار راه رساندم و به ماشین ها گفتم که بروند. در این حال چراغ سبز و راه برای ماشین های آتش نشانی باز شد.

ناگاه متوجه شدم که یک پلیس راهنمایی و رانندگی در چهار راه حضور داشته و بی خیال آژیر ماشین های آتش نشای خنثی و بی خیال ایستاده است.

به او گفتم که چرا با شنیدن صدای آژیر حرکتی برای باز کردن راه انجام نداده است. رویش را بر گرداند و جوابی نداد. گفتم من به بی تفاوتی شما اعتراض دارم. گفت اعتراض خود را کردید و من هم شنیدم. گفتم مگر غیر این است که لحظه ای تاخیر می تواند جان عده ای از هموطنان را به خطر اندازد و شما بی تفاوت ایستاده اید و هیچ اقدامی نکردید؟ خلاصه خیلی بی خیال گفت شما اعتراضتان را کردید و من هم شنیدم.

جلوی او زنگ زدم به پلیس و شکایت او را کردم و گفتم به نظر بنده این پلیس بی خیال و بی تفاوت نسبت به جان مردم به درد این کار نمی خورد. اسم او را بیان کردم و شکایت خود را مطرح نمودم. حالا این آقای پلیس بی خیال به زبان آمد و گفت من چون چند ثانیه ای به سبز شدن چراغ مانده بود کاری نکردم که البته قابل قبول نیست. او هم مثل خیلی دیگر از کارکان دولتی فاقد وجدان کاری است.

از اقدامی که به عمل آوردند و نتیجه شکایت بی اطلاعم اما مطمئنم مدیران ایرانی رسالت خویش را در دفاع از همکاران خود می دانند.

البته این موضوع نافی تلاش ها و حتی فداکاری های تعداد قابل توجهی از نیروهای پلیس و یا آتش شانی نیست.

حال باید دید در دیر رسیدن و ناقص بودن تجهیزات آتش نشانی که منجر به سقوط دردناک و درگذشت دو زن از ارتفاع شده بود چه کسانی قصور کرده اند.