پایگاه شخصی دکتر محمد حسن قدیری ابیانه

اسراف 30 میلیارد دلاری سال 92

در سال 1392 مابه‌التفاوت قیمت فروش نفت، گاز و فرآورده‌های نفتی با قیمت واقعی در منطقه 80 میلیارد دلار بود که حدود 30 میلیارد دلار از این مبلغ از طریق اسراف، کیفیت بد سوخت خودروها و رعایت نکردن استانداردهای مصرف، به هدر رفته و تلف شده است.[1]

 زیان عدم سرمایه‌گذاری در منابع مشترک نفت و گاز

مدیرعامل شرکت ملی نفت اطلاعاتی را در این رابطه مطرح کرده است که ذکر آن ضروری است[2]:

"برای تحقق اهداف توسعه پارس جنوبی باید ماهانه یک میلیارد دلار منابع مالی در توسعه این میدان مشترک گازی هزینه شود، زیان هر روز تأخیر در توسعه پارس جنوبی را ۱۰۰ میلیون دلار اعلام کرد.

برای تحقق کامل توسعه تمامی فازهای پارس جنوبی تا دو سال آینده باید حدود ۲۵ میلیارد دلار سرمایه در این میدان مشترک گازی سرمایه‌گذاری شود. اگر درآمد هر فاز از پارس جنوبی حدود 2 و نیم میلیارد دلار در سال باشد، از مجموع ۱۲ فاز توسعه نیافته پارس جنوبی سالانه ۳۰ میلیارد دلار درآمد حاصل می‌شود.

اگر درآمد ۳۰ میلیارد دلار را بر هر روز تأخیر در توسعه فازهای پارس جنوبی تقسیم شود، رقمی معادل ۱۰۰ میلیون دلار حاصل می‌شود و این بدین معنا است که این شرکت روزانه باید ۳۵ میلیون دلار هزینه و ۱۰۰ میلیون دلار به درآمد کشور اضافه کند.

با هر روز تأخیر در بهره‌برداری پروژه‌های پارس جنوبی، به اندازه ۳ روز هزینه که معادل یک روز درآمد شرکت نفت و گاز پارس است، ضرر خواهیم کرد، با هر روز تأخیر از درآمد ۱۰۰ میلیون دلاری، کشور بی نصیب خواهد ماند و این رقم بزرگی است و باید با احساس مسئولیت زمان را از دست ندهیم."

اسراف 30 میلیارد دلاری در مصرف سوخت در سال 92 در حالی است که زیان ناشی از عدم سرمایه‌گذاری این مبلغ در فازهای پارس جنوبی در یک سال معادل 87 میلیارد دلار می‌باشد. اگر این مبلغ را با میزان اسراف 30 میلیارد دلاری جمع بزنیم رقم سرسام آور 117 میلیارد دلار بدست می‌آید.

لازم به ذکر است که اگر این وجوه را در فازهای پارس جنوبی سرمایه‌گذاری می‌کردیم هر ساله چنین درآمدی حاصل می‌شد بدون اینکه نیاز به تکرار هزینه‌های آن باشد. اگر زیان عدم سرمایه‌گذاری در سایر منابع مشترک نفت و گاز با سایر کشورها را نیز در نظر بگیریم متوجه ابعاد فاجعه‌بار این زیان‌ها خواهیم شد. این در حالی است که اسراف در مصرف سوخت مختص سال 92 نیست و ما طی دهه‌های گذشته همواره اسراف فوق‌العاده در مصرف سوخت داشته‌ایم که دلیل آن یارانه سنگینی بوده که موجب گردیده فرآورده‌های نفتی به سمن بخس عرضه گردد و در نتیجه مردم متوجه ابعاد رفتار زیان‌آور خود و اسراف‌هایی که مرتکب می‌شوند نگردند.