پایگاه شخصی دکتر محمد حسن قدیری ابیانه

یارانه هر ماه بنزین هواپیما در سال 92  معادل بیش از 3 و نیم تن طلا بود.

دولت در سال 91 بنزین را لیتری 200 تومان تحویل شرکت‎های هوایی می‎داد که با احتساب روزانه 4 میلیون لیتر مصرف آن در ایران، یارانه آن روزانه به بیش از 11 میلیارد تومان و سالانه بیش از 4088 میلیارد تومان می‎شد؛ یعنی معادل ارزش 42 تن طلا[1]. یعنی هر ماه معادل بیش از سه‌ونیم تن طلاست. این در حالی است که کل تولید طلا از معادن طلای کشور سالانه حدود 2 تن طلا می‎باشد.[2]

با افزایش قیمت سوخت هواپیما در سال 93 به لیتری 500 تومان برای شرکت های هوایی داخلی، کماکان دولت روزانه یارانه‌ای حدود 10 میلیارد تومان و سالانه حدود 3650 میلیارد تومان برای پرواز هواپیماهای مسافربری اختصاص داده است یعنی برای سال 1393 معادل 36 و نیم تن طلا و ماهانه بیش از 3 تن طلا به یارانه برای ارزانی بنزین هواپیما و در نتیجه ارزانی بلیط هواپیما اختصاص یافته است.

با توجه به اینکه بودجه و امکانات و ثروتی که در اختیار دولت است، به همه ملت ایران تعلق دارد این پرسش مطرح است که چرا باید دولت از جیب همه مردم و از جمله محرومان برای پرواز یارانه بدهد؟ و اصولاً چرا کسانی که می‌‎خواهند از هواپیما برای سفر استفاده کنند، باید پول سفرشان از کیسه ملت تأمین گردد؟

آیا بهتر نیست دولت این وجوه را در حمل‌ونقل عمومی زمینی، مثل رفع نقاط حادثه خیز جاده‌ها و یا توسعه راه‌آهن هزینه کند؟