عالیجناب قدیری ابیانه سفیر ایران در مقابل چیزی که از آن خوشش نیاید، واکنش نشان می دهد.
عالیجناب قدیری ابیانه سفیر ایران در مقابل چیزی که از آن خوشش نیاید، واکنش نشان می دهد.
روزنامه مکزیکی ویدا ناسیونال - پابلو هیریات
3 نوامبر 2007 – 12 آبان 1386
عالیجناب قدیری ابیانه سفیر ایران
سفیر ایران توانست اثر منشا جهان را از نمایشگاه هنرهای معاصر خاورمیانه و شمال افریقا موزه سن پدروی شهر پوابلا خارج سازد.
این اثر شرمگاه زنان را در مواضع مختلف، از زاویه های گوناگون و با فاصله های دور و نزدیک نشان می داد که با تصویری شبیه به مسجد قدس بیت المقدس پوشانده شده بود.
لئو سوکرمن، همکار ما سرگذشت این واقعه را در همین صفحات نقل نموده است و خود من به همراهی آنا پاولا اوردوریکا در برنامه فرنته ال پائیس دلایل آقای سفیر برای اینکار را با شرح و تفصیل بیان نمودیم.
اثر عکاس مراکشی فواد بلامین برای سلیقه هنری بنده که موقت بوده و جای حرف بسیار دارد، بی ارزش و زننده است.
اما بحث بر سر مسئله دیگری است. می خواهیم بدانیم که آیا سفیر ایران این حق را دارد که از مکزیک بخواهد اثری را بدلیل آنکه توهینی به مذهب او محسوب می شود، پایین بیاورد؟
پاسخ این سوال ظاهرا مثبت است چون هیچکس به این کار اعتراضی نکرده است.
حال ببینیم چنانچه از یک موزه کشور درخواست شود تا اثری را بدلیل توهین به کلیسای کاتولیک پایین بیآورد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟
چند سال پیش، نه خیلی پیش، باکره گوادالوپه را با مرلین مونرو به تصویر کشیدند. در این تصویر مرلین مونرو برهنه بود و بر روی مانتوی باکره گودالوپه دیده می شد. پایین آوردن این اثر به برپایی یک جنجال انجامید.
طی این جنجال چپ گراها که به وسایل ارتباط جمعی دسترسی داشتند، اعلام کردند که موافقت با تقاضای ارگانهای کاتولیک شرم آور خواهد بود.
خلاصه امر جنجال غریبی بر سر عرف لیبرال، بیان هنری و غیره و ذلک بر پا کردند که آن سرش نا پیدا.
اما حالا چه شد؟
چه شد که همه سکوت اختیار کردند؟
توهین به متولیان باکره گوادالوپه جایز است اما توهین به پیروان دین اسلام خیر؟
آقای سفیر بر این عقیده است که در سطح جهان یک سلسله فعالیتهای سازمان یافته در جریان است تا اعتبار کشورش را خدشه دار کرده و زمینه را برای حمله نظامی امریکا به ایران آماده سازند.
بهمین دلیل هنگامیکه سفیر با تهدید و "بنام الله" خواهان پایین آوردن یک تابلو می شود، قشر باصطلاح لیبرال چپ گرا پاورچین صحنه معرکه را ترک می کند. منطق آنها این است که ایران دشمن امریکاست و نباید در این موارد منجمله درخواست او در رابطه با آن تابلوی بی ذوق کاری به کار او داشت.
محمد حسن قدیری ابیانه، سفیر ایران در مکزیک در مقابل چیزی که از آن خوشش نیاید، واکنش نشان می دهد.
تقریبا دو ماه پیش طی مطلبی که در اکسل سیور بچاپ رساندم یادآور شدم که جان یک مرد در ایران 350 میلیون ریال (37 هزار و ششصد دلار) ارزش دارد و برای جان یک زن دقیقا نصف این رقم ارزش قایلند.
سفیر که دیپلماتی با روحیه آرام و تحصیل کرده ایتالیا ست مرا به سفارت دعوت کرد تا پای صحبت او بنشینم.
سفیر مرا در خانه بسیار وسیع و شیک که زمانی به ماریو مولینو کانتین فلس تعلق داشته و با همراهی یک مترجم زن بحضور پذیرفت. من با ادب مخصوص مکزیکی ها دست خود را برای سلام دادن به مترجم دراز کردم.
خانم مترجم با صدایی کوتاه اما محکم گفت: "شما نمی توانید با من دست بدهید."
محمد حسن قدیری ابیانه رفت سر اصل مطلب و گفت که زنها در کشوراو مورد تبعیض قرار نمی گیرند بلکه بالعکس از آنها حمایت می شود و اگر دیه جان یک مرد بیشتر است بخاطر آن است که این پول به همسر بیوه او می رسد.
گفت که زنان در حجاب اسلامی احساس خوشبختی می کنند و در ایران ساحل زنها و مردها جداگانه است و زنان برعکس آنچه در غرب رخ می دهد خود را برای شوهرانشان می آرایند و در خیابان خود را می پوشانند.
سفیر ایران گفت که سن قانونی مجازات زنان از آن جهت پایین تر از این سن برای مردان است که رشد فیزیکی زنان پیش از مردان کامل می شود.
سفیر ایران همچنین عدم وجود آزادی بیان در ایران، که من در ستون منتشره در اکسل سیور به آن اشاره کرده بودم، را منکر شد و از من پرسید: "زمانیکه کشور در خطر است و یک وسیله ارتباط جمعی در کنار دشمن قرار می گیرد، چه باید کرد؟"
در پایان این گفتگو به او گفتم که به من ویزای ورود به ایران را بدهد تا بتوانم صدق گفته های او را مورد آزمون قرار داده و گزارشی از ایران تهیه کنم.
پاسخ سفیر به این درخواست منفی بود. او گفت که بایستی بیشتر با من صحبت کند تا از اینکه نوشته هایم مبتنی بر حقایق است، مطمئن شود.
پس از این دیدار دیگر خبری از او نداشتم تا ماجرای عکسی که خواهان پایین آوردن آن شده بود، اتفاق افتاد.