پایگاه شخصی دکتر محمد حسن قدیری ابیانه

در صورتی که تصویب پروتکل الحاقی به رای مجلس و یا رفراندوم موکول شود حجم تهدیدات چندین برابر خواهد شد.

«مذاکره تحمیلی!» عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم دکتر محمدحسن قدیری ابیانه است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

مذاکرات هسته‌ای در حالی به گام‌های نهایی خود نزدیک می‌شود که «جان کری» وزیر خارجه آمریکا و «جو بایدن» معاون رئیس‌جمهور این کشور طی روزهای اخیر با لحن توهین‌آمیزی جمهوری اسلامی ایران را تهدید نظامی کردند تا در دقیقه 90 زیاده خواهی های خود در مذاکرات را به پیش بکشند و تحت تاثیر فضای فشار و تهدید سناریوی امتیازگیری از کشورمان را عملی نمایند ولیاز این ترفند و دسیسه، طرفی نخواهند بست. بکارگیری ادبیات تهدیدآمیز، ناشی از خودبرتربینی مقامات ایالات متحده در مواجهه با مقامات کشورمان است. این ادبیات تهدیدآمیز حتی از سوی اوباما رئیس جمهور آمریکا، سه روز پس از مکالمه تلفنی با رئیس جمهور کشورمان، تکرار شد. در قاموس آمریکا، مذاکره یعنی به تسلیم کشاندن طرف مقابل و تحمیل نظرات خویش به کشورها. آنچه برای آنها مهم نیست، حق، حقیقت و حقوق ملت‌هاست. اما به طور طبیعی یک کشور از حقوق خود نمی گذرد و از آن دفاع می‌کند. لذا برای تحمیل نظرات ضرورت پیدا می‌کند که آمریکا حربه تحریم و تهدید نظامی را به کار گرفته و با ایجاد رعب و وحشت در طرف مقابل، خسارت عدم تسلیم را بالاتر از ضرر تسلیم جلوه دهد. لذا همیشه در طول تاریخ، آمریکایی‌ها از این حربه استفاده کرده و گاه، برای ترغیب طرف‌های خارجی به تطمیع مذاکره‌کنندگان می پردازد.

نفوذ در کشورها و حاکم کردن دست‌نشاندگان خویش نیز از راه‌های مهمی است که استکبار همیشه از آن بهره جسته است.

با پیروزی انقلاب اسلامی، تمام اهرم‌های فشار علیه ایران برداشته شد. البته آنان همواره سعی کردند که تهدید و تحریم را در کشور، اِعمال و مردم و مسئولین را بترسانند. همه این قدرت‌ها از صدام در جنگ تحمیلی حمایت کردند اما نتوانستند ترس را بر ملت ما تحمیل کنند.

در زمانی که جاسوسان آمریکا در سفارت این کشور دستگیر شدند، آمریکا بالاترین حجم تهدید علیه ایران را مطرح نمود اما با بیان عبارت «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند» از زبان حضرت امام (ره)، آرامش بر ملت ما حاکم شد.

در جریان عملیات طبس نیز که تمام توان نظامی و تکنولوژیک آمریکا پشتوانه آن بود، طوفان شن، این توطئه را نیز در هم شکست. در حال حاضر نیز آمریکا بر اساس مشی مرسوم خود در مذاکرات، کماکان از حربه تهدید استفاده می کند.
در دور قبلی مذاکرات هسته‌ای در لوزان، آمریکا اعلام کرد یک بمب قوی سنگرشکن را که قادر است تاسیسات فردو را منهدم کند، آزمایش نموده است؛ هر چند که مستندات این آزمایش اصلاً به نمایش درنیامد. هدف از اعلام چنین خبری، ایجاد رعب در دل مذاکره کنندگان ایرانی بود.

همچنین وزیر دفاع آمریکا چندی پیش اعلام کرده بود که آمادگی کامل برای تهاجم نظامی به ایران و انهدام تاسیسات هسته‌ای را دارد تا به زعم خود بر این ترس بیافزاید.

اما، چنین ترفندهایی نتوانسته است مردم و رهبری نظام را بترساند. نکته قابل تامل در این میان این است که پذیرش پروتکل الحاقی دست غرب را در ورود به مراکز نظامی ما باز می‌گذارد تا اطلاعات مورد نیاز برای جنگ احتمالی آینده، جمع‌آوری گردد.

بنابراین پذیرش پروتکل الحاقی بدترین بخش توافق احتمالی است. البته موضوع پروتکل الحاقی طبق قوانین بین‌المللی باید به تایید مجلس شورای اسلامی برسد و طبیعی است که مجلس با چنین تصمیمی موافقت نخواهد کرد. آنگاه غرب تلاش خواهد نمود تا با افزایش تهدید نظامی و تطمیع، نمایندگان ما را مرعوب و یا به طمع بیندازد تا چنین پروتکلی به تصویب آنان برسد. یعنی باز هم تشدید تحریم و مانور برحمله نظامی.

ممکن است عده‌ای بگویند، تصویب پروتکل الحاقی به رفراندوم و انتخاب عمومی گذاشته شود. در آن صورت، تهدیدات نظامی و اقتصادی بازهم شدید‌تر خواهد شد تا مردم را از عاقبت آن بترسانند و نمایندگان را وادار کنند تا به تصویب آن رای بدهند.

ناگفته پیداست در مرحله‌ای از مذاکرات، تهدید به تحریم و فشار اقتصادی، سیاسی و بین المللی و از جمله تهدید به اقدام نظامی، بخشی از سیاست آمریکا است. هر چند این‌گونه تهدیدات قادر است بسیاری از دولت‌ها را ترسانده و به تسلیم وادار کند، اما گرفتاری آمریکا این است که در کشور ما، نظام ولایی حاکم است و توانمندی جمهوری اسلامی بیرون از محاسبات دشمن است.
بر اساس بررسی های یک مرکز پژوهشی در آمریکا، مردم ایران به رهبرشان اعتماد توأم با اعتقاد دارند. به قول «کاندولیزا رایس» وزیر خارجه اسبق ایالات متحده، «رهبر ایران می تواند نقشه هایی را که بهترین ذهن ها با صرف بیشترین بودجه ها در زمانی بسیار طولانی کشیده و مجریانی ماهر اجرای آن را به عهده گرفته اند را با یک سخنرانی یک ساعته خنثی کند.»

آمریکایی‌ها باید لحن خود را در مقابل ملت ایران تغییر دهند. زیرا این تهدیدات نمی‌تواند موجب عقبگرد ملت ایران شود. مسئولین ما نیز باید مراقب باشند و بدانند که آمریکایی ها دیگر آن ابرقدرت سابق نیستند و ما کشوری هستیم که مراحل سخت را در طول 36 سال پس از پیروزی انقلاب با توکل به خدا گذرانده‌ایم.

بنابراین، لازم است مذاکره‌کنندگان فرمایشات روز گذشته رهبر انقلاب در جمع معلمان را نصب‌العین خود قرار دهند و «خطوط قرمز و اصلی را به دقت رعایت کرده، از عظمت و هیبت ملت ایران دفاع کنند و زیر بار هیچ تحمیل، زور، تحقیر و تهدیدی نروند.» چراکه اساسا ملت بزرگ ایران هیچ گونه مذاکره تحمیلی را تحمل نمی‌کند و در یک دهه گذشته این ادعا را در صحنه عمل و مقاومت به اثبات رسانده است.