متن سخنرانی قدیری ابیانه ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ "ﺷﻬﯿﺪ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺁﻧﯿﻠﯽ ﻭ ﻣﺒﺤﺚ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﮔﺮﯼ" در اصفهان
ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1333 ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺁﻧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ
ﭘﺪﺭ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺻﻬﯿﻮﻧﯿﺴﻢ، ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﺠﺎﺕ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺳﺎﺯﯼ ﻻﻣﺒﻮﺭﮔﯿﻨﯽ، ﻓﺮﺍﺭﯼ، ﻻﻧﭽﺎ، ﻓﯿﺎﺕ،
ﺛﺮﻭﺕ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺭﺍ 15 ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺳﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺘﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺭﺯﯾﺎﺑﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ
از نظر یهودیان ﯾﻬﻮﺩﯾﺖ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺳﻪ ﺗﺎﺳﺖ (ﭘﺪﺭ، ﭘﺴﺮ، ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ). ﻣﺴﯿﺢ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﺴﺮ است. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﻄﺢ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺒﺮﻧﻨﺪ
ﯾﻬﻮﺩﯼ ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺴﯿﺢ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺴﯿﺢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺪﺍﻧﻨﺪ. ﭘﺪﺭ ﺍﺩﺭﻭﺍﺭﺩﻭ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﯿﺢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺒﺮﺩ، ﻣﺎﺩﺭﺵ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺴﯿﺢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ. ﻫﻤﯿﻦ ﻭﺿﻊ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﮕﺮﺩﺩ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﻪ ﻫﺮﺩﻭ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﯾﺎ ﻫﺮﺩﻭ ﯾﻬﻮﺩﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﻤﯿﮕﺸﺖ. ﻭی ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺳﯿﺪ.
ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺁﯾﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ. ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﮐﻼﻡ ﺑﺸﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﻼﻡ ﺭﻭ ﻣﯿﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﻼﻡ ﺧﺪﺍﺳﺖ.
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﻭ را ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﻋﻮﺕ کند ﯾﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ احساس ﮐﻨﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﯿﺸﻮﺩ.
ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺸﻮﻡ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺗﯿﻦ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺮﮐﺰ ﮐﺴﯽ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﺪ.
ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ 59 ﻣﻨﺎﻇﺮﻩ ای تلویزیونی در ایتالیا ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ بنده و مسئولان مطبوعاتی سفارتخانه های آمریکا و عراق ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺨﻨﻢ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯿﮑﻨﻢ "ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﻭﻫﺎﯼ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ"
ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﻇﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ. ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯿﺸﻮﺩ.
ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ سه ﻫﻔﺘﻪ ﺷﯿﻌﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ.
ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﯾﻌﻨﯽ 7ﻓﺮﻭﺭﺩﯾﻦ ﺳﺎﻝ 60 ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺪ. ﻭی سپس ﺻﻒ ﺍﻭﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺪ
ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ گفته است ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﮐﻼﻡ ﺧﺪﺍ و ﻗﺮﺁﻥ است ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻣﺎ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺪﺍرد.
ﻣﺎ خیلی ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﮐﻼﻡ ﺧﺪﺍ.
تاکنون ﺑﯿﺶ ﺍﺯ 200 ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﮐﺸﻒ ﺷﺪﻩ و ﻣﺎ ﺟﺰﺀ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺷﻤﺴﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺰ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺷﯿﺮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺷﯿﺮﯼ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺷﯿﺮﯼ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﺭﯼ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﺭﯼ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺩﻭﺭ ﺩﻭﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺎﻻ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﻨﯿﺪ 200 ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ.
ﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪﯾﻢ ﯾﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﺩﯾﮕﺮ ﺗﮑﻠﯿﻔﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻨﯿﻢ. ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪﮔﺎﺭ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻣﺎ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﻣﺎ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ را ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻢ ﺍﻧﺪ ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﺠﺒﻪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﺷﺐ ﺧﻮﺍﻥ ﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻃﻮﺭﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺰﻭﻝ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻗﺮﺁﺕ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﯿﺸﺪ.
ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﯿﺒﻮﺩ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺷﮏ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺛﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪﻫﺪ. ﻣﺎ ﻣﯿﮕﻮﯾﯿﻢ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﮐﻼﻡ ﺧﺪﺍ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯿﺪﻫﯿﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ. ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﻗﻠﺒﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﻻﻥ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺴﺮﯼ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮﺑﯽ ﻭ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﯽ ﻏﺮﺑﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺍﺳﻼﻡ ﻓﻮﻕ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﯽ ﻏﺮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﺻﻼ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﻫﺒﺎﻧﯿﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ!
ﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺻﻔﺎﺕ ﺭﺣﻤﻦ ﻭ ﺭﺣﯿﻢ ﺟﺒﺎﺭ ﻭ ﻣﻨﺘﻘﻢ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺣﻤﺎﻧﯽ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺣﻤﺎﻧﯽ
ﻣﺜﻞ ﺭﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺣﻤﺎﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻌﻈﻢ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺣﻤﺎﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﺍﺻﻼ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺣﻤﺎﻧﯿﺖ ﻧﻪ.
ﭘﺲ ﺍﺷﺪﺍﺀ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﮑﻔﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ؟
ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺩ. ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻨﯿﻢ.
ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﻞ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﮐﻨﻨﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﻢ ﭼﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﯿﺎﺩ ﭼﻪ ﻧﯿﺎﯾﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﮑﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺛﺮﻭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﻼﻡ ﺧﺮﺝ ﮐﻨﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﻼﺵ ﮐﺮﺩ ﺑﺨﺎﻃﺮ آن. ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮﻭﺩ ﻗﻢ ﻭ ﻃﻠﺒﻪ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻬﯿﺪﺵ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺧﻮﺩﺵ ﺑه ﻣﻦ گفت ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺘﻞش ﺣﺘﻤﺎ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﯿﻢ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﺳﺎﻧﺤﻪ، ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﯾﺎ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰ ﻧﻮﻉ ﻏﺬﺍﯼ ﻇﻬﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ.
ﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻩ.
ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ. ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺜﻼ ﯾﮏ ﺟﻮﺍﻥ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﺩ ماشین ﻓﺮﺍﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻭ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ. ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺣﺴﺎﺏ ﭘﺮﭘﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﻧﮏ ﺩﺍﺷﺖ. ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﯾﮑﻨﺎﻥ یوﻭﻧﺘﻮﺱ ﺍﻣﻀﺎ ﺑﮕﯿﺮﺩ. ﺍﻭ ﺭﺋﯿﺲ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﻟﻮﻭﻧﺘﻮﺱ ﺑﻮﺩ. ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺪ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺑﭙﻮﺷﺪ ﺍﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺆﺳﺴﺎﺕ ﻣﺪ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺑﻮﺩ.
ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩ. ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﻣﺴﯿﺤﯽ و ﻣﺎﺩﺭ ﯾﻬﻮﺩﯼ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﺷﯿﻌﻪ ﺷﺪﻡ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ از طریق ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺸﻮﺩ. ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﺠﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﺮﺟﻪ ﺍﻟﺸﺮﯾﻒ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﯾﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ. ﻣﻘﻠﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻘﻠﺪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﯾﮑﺴﺮﯼ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ. ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺍﻭﻥ ﻫﻤﻪ ﺛﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪ.
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﺿﻮﻉ مسلمان بودن و شهادت او ﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻣﺨﺘﺺ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﺻﻼﺡ ﻃﻠﺐ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺻﻼﺡ ﻃﻠﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ، ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ. ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﻗﺎﯼ ﺧﺎﺗﻤﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺳﯿﻤﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﭘﺨﺶ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﭼﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﭘﺨﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﻤﺎﻥ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﻮﺭ ﺁﺯﺍﺩﯾﻪ ﻫﺴﺖ.
ﺗﺎﺯﻩ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎﯼ ﭼﺮﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻫﻢ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﭘﺨﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﭘﺨﺶ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ. ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ مطابق ﺧﻮﺷایند ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﺗﺎﺯﻩ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻨﺘﻬﺎ اینها ﮐﺎﺳﻪ ﺩﺍﻍ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﭼﺮﺍ؟ ﺍﺯ ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻨﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺸﻮﺩ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﻧﺪ؟
ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻼﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﻣﯿﻞ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺗﺎ ﺍﻻﻥ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﺎﯾﮑﻮﺗﻢ ﺩﺭ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺎﺭﺟﻪ.
ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﺍﺩﻭﺍﺭﺩﻭ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮﺩﺵ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩ ﺁﯾﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ؟ ﺁﯾﺎ ﻣﺎ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﯾﻢ؟ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﯾﻢ؟ ﯾﺎ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ﻭ ﺧﻼﻓﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ؟ ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ؟ ﺁﯾﺎ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ؟
ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﻓﺎﺯ ﺩﻭﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺸﻢ: ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﮔﺮﯼ؛ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﭼﻪ ﻏﯿﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ. ﯾﻪ ﺁﺩﻡ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺍﻭﻻً ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ، ﺛﺎﻧﯿﺎً ﺁﺭﻣﺎﻥ ﮔﺮﺍﺳﺖ ﯾﻪ ﺁﺭﻣﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻣﻮﺟﻮﺩ، ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ ﺗﻼﺵ ﮐﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎیش. اما ﺁﯾﺎ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﻢ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺗﺼﻮﺭ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ؟ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ، ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﮔﺮﺍﯾﺶ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎﺭ. ﻣﯿﮕﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ. ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﮔﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﺵ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺳﺘﻪ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﮔﺮﺍ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﻣﯿﺸﻪ، ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ ﻣﻮﺷﮏ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺑﺸﻪ ﺩﻭ ﭼﯿﺰ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺨﺘﺼﺎﺗﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻩ و ﯾﮑﯽ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺪﻓﺶ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻣﺨﺘﺼﺎﺗﯽ ﻫﺴﺖ. ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺍﻭﻥ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺨﺘﺼﺎﺕ ﻫﺪﻑ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﻮﺷﮏ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﻧﻤﯿﺨﻮﺭﺩ.
ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎ ﺑﮕﻢ ﻣﺎ ﺟﻨﮓ 8ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻧﺎﻣحدود ﺑﻮﺩﻩ. ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻻﻥ ﻫﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﻻﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺧﺐ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﺩﻭﻟﺖ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩ؟ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﻣﻦ ﭼﮑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ؟ ﺣﺎﻻ ﻭﺿﻊ ﺍﻗﺼﺎﺩﯼ ﻣﺎ ﭼﻄﻮﺭ ﻫﺴﺖ؟
ﻣﺎ ﯾﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻧﻔﺖ ﺧﯿﺰ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯿﺸﯿﻢ. ﻧﻔﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﻋﻀﻮ ﻣﻬﻢ ﺍﭘﮏ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻧﻔﺖ، ﮔﺎﺯ، ﻣﻌﺎﺩﻥ ﻣﺲ، ﺳﻨﮓ، ﺁﻫﻦ، ﻃﻼ ﺩﺍﺭﯾﻢ؛ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻻﻧﻪ 2ﺗﻦ ﻃﻼ ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ. ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ، ﺟﺮﯾﻤﻪ ﻫﺎ...
ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﭘﻮﻝ ﻫﺎ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ؟ ﭼﮑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻩ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﻣﺴﮑﻦ، ﻣﻌﯿﺸﺖ، ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ، ﺭﻓﺎﻩ، ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﯾﻢ؟
ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﻧﮋﺍﺩ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﯼ ﻧﻔﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ؟ ﺍﻻﻥ ﻭﺿﻌﻤﻮﻥ ﭼﻪ ﻃﻮﺭﯾﻪ؟ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺍﺟﺮﺍ ﺑﺸﻪ و آنها ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﻧﮑﻠﯿﻒ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﻦ ﭼﮑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ؟ ﺷﻤﺎ ﭼﮑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﺪ؟ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺷﻤﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺳﻂ ﭼﯿﻪ؟
ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻪ ﻣﺎ ﯾﮏ ﮐﺸﻮﺭ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﯼ ﻧﻔﺘﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ حﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﯼ ﻧﻔﺘﯽ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﯼ ﻧﻔﺘﯽ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺘﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﯾﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﺴﺖ ﻣﺒﻠﻐﺶ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ، ﺗﯿﺘﺮ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﺭﻗﻤﺶ ﻫﻢ ﻧﺠﻮﻣﯿﻪ ﻓﻮﻕ ﻧﺠﻮﻣﯽ. ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺭﻗﻢ ﺩﺭﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺍﻧﺪﺍﺯﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻣﺸﮑﻠﻪ. ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﺎ ﺍﻭﻝ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻋﺪﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻧﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻘﺪﺭ؟ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ هر یک از ﻣﺎ ﯾﮏ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻣﺎﻫﯿﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﺭﻗﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ مقایسه ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﮕﯿﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﻣﺎﻫﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﯾﮑﺴﺎﻝ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ؛ ﺍﮔﺮ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ 12ﻣﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ.
ﺭﻗﻢ ﯾﮑﺴﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ در سال 91 پیش بینی شده بود ﺑﺎﻻﯼ 61ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ
ﮐﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ 75ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ 12ﻣﺎﻩ ﻣﯿﺸﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ 67 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ 67ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ 42 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﺮﺍﻥ 13 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ 9 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ و 3 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺼﻮﺏ ﺷﺪ.
ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍﺟﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﻭﻟﺖ 10 ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ؟ ﺳﻮﺀﻇﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ. ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺳﻮﺀﻇﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﺭ اضافی ای ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﺎﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺖ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮔﺎﺯ، ﻣﻌﺎﺩﻥ، ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ و ... ﺟﻤﻊ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ مﯿﺸﻮد ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭﺍﺕ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺷﻮﺩ.
ﮔﻔﺘﯿﻢ 67ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺍﺳﺖ. ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻧﻔﺮﯼ 182 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ بود ﮐﻪ 67ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻧﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻧﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ. ﺍﯾﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻮﺩ. ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﺪ 115 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﭼﻮﻥ ﻧﻔﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﻓﺮﻭﺧﺘﯿﻢ ﻗﯿﻤﺖ ﻧﻔﺖ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ؛ ﻣﺎﻟﯿﺎﺕ ﻭ ﮔﻤﺮﮒ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﺠﺎﺕ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺎﻫﯽ 67 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﮐﺴﺮ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻭﺝ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ.
ﺧﺐ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﮔﺮﯼ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﯾﺎ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﻣﯿﭙﺮﺳﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻋﺮﺑﯽ ﭼﮑﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ؟ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎﺭﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﻩ.
ﻃﺒﻖ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺣﺠﻢ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ ﻭ ﺟﻤﻌﯿﺖ اﻤﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ ﯾﮏ اﻤﺎﺭﺍﺗﯽ ﻣﺴﺎﻭﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ 80 ﺳﺎﻝ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ ﯾﮏ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺤﺮﯾﻢ. ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ 72ﺳﺎﻝ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ 76ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮﻣﻮﻥ ﻧﻔﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﯾﮏ اﻤﺎﺭﺍﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺧﻮﺏ ﺍﻭﻥ ﻫﺎ 1ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ بومی ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺎ 80ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭﺳﻌﺖ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﻫﻢ حدود20ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭﺳﻌﺖ اﻤﺎﺭﺍﺕ ﻫﺴﺖ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﮔﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺸﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻗﺸﻢ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﺩﺑﯽ. ﺍﻣﺎ ﻣﺎ 80 ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ.
ﺣﺎﻻ ﺍﻻﻥ ﻭﺿﻌﻤﻮﻥ ﭼﯿﻪ؟ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ (سال 95) ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﻣﺎ 70ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﻔﺮﯼ 73ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ. ﺁﻗﺎﯼ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺭﺃﯼ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻭﺯﺭﺍﺀ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﮕﻨﻪ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﯼ ﺯﻧﮕﻨﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ 100ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺍﺯ 70ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ 100ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﻔﺮﯼ 103ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﻔﺮﯼ 73ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﮐﺮﺩ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺣﻘﻮﻕ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺽ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﺮﺧﺮﺝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺷﺮﺍﻓﯽ ﮔﺮﯼ ﺧﺮﺝ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺧﺘﻼﺱ، ﺣﻘﻮﻕ ﻫﺎﯼ ﻧﺠﻮﻣﯽ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﻟﯽ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﺎ 73 ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻧﻤﯿﺸﺪ
ﺩﻭﻟﺖ را اداره کرد. ﺗﺎ ﺍﻭﻝ ﺍﻣﺴﺎﻝ 700 ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ 10ﺳﺎﻝ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﺪﻫﯽ ﻫﺎ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ. 700ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮﻩ 35ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺣﺎﻻ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﮐﻨﺪ
ﺍﺻﻼ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻣﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﯿﮑﻨﻢ. خدا بگوید ﺑﺎ ﺍﯾﻦ 73ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﯿم ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯾﮏ ﺭﯾﺎﻝ ﺍﺧﺘﻼﺱ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﺣﺪﯼ ﻧدهد؛
ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻣﯿﺸﺪ ﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ. ﺩﻟﯿﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﺙ ﺳﻬﻢ ﭘﺴﺮ، ﺩﺧﺘﺮ، ﻣﺎﺩﺭ، ﭘﺪﺭ، ﻫﻤﺴﺮ، ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺭﺙ ﺭﺍ ﻃﺒﻖ ﺣﮑﻢ ﺧﺪﺍ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ؛ ﻃﺒﻖ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﺧﺪﺍ.
ﺣﺎﻻ آیا ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺍﺭﺙ ﻃﺒﻖ ﺣﮑﻢ ﺧﺪﺍ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﺧﯿﺮ. ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺍﺭﺙ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺪﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﻣﯿگذﺍﺭﻧﺪ.
ﺣﺎﻻ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﻫﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﭼﯿﻪ؟ ﺍﻭﻻ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﻘﺸ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ ﺭﻧﮓ جلوه م یکند. ﺧﻮﺏ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ 73ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ میلیون ها ﺗﻮﻣﺎﻥ.
ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﺭﺍ ﺣﻞ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ. ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ. ﺍﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﺛﺮ ﺩﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺸﻮﻥ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﮐﻞ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺎ 182ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ بود. ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﺮﺍﺑﺮﯼ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻣﯿﺸﻮﺩ 1170ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﯼ ﺣﻘﻮﻕ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﻫﺮﭼﻘﺪﺭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺗﺮ 1170 ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﺪﻫﯿﺪ. ﻣﺜﻼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ یک میلیون 400 هزار تومان ﺣﻘﻮﻕ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺳﻬﻢ 20 ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻧﻔﺖ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺣﺪﺍﻗﻞ 4-5ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﻭﻟﺖ ﺳﻬﻢ ﻧﻔﺖ 6-7ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﮐﻪ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪﺍ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺍﯾﻦ 6-7 ﻧﻔﺮ و بقیه ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﺪ.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻫﺎ ﻣﯿﮕﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺭﻭﺯ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﮔﺮﯼ ﺑﺎﺷﻪ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻭﻗﺖ ﺻﺮﻑ ﮐﺮﺩﻩ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻪ ﻣﻬﺎﺭﺗﯽ ﮐﺴﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺣﻞ ﮐﻨﺪ؟
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﯿﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ. ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﺭ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ، ﻗﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﮐﺎﺭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﻨﻨﺪ، ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﺎﺭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺯﺩ.
ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﻐﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺘﺨﺪﻡ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﮔﺮﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻨﺪ، ﯾﮏ ﺑﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﺮﺳﺎﻟﻪ ﺳﻦ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﻦ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺩﺭ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﻭ ﺁﻟﻤﺎﻥ 67ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺳﻦ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﯽ 50ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﺳﺎﻟﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻮﺩ.
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﺤﺎﺩ ﺷﻐﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﻐﻞ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﯾﮏ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﺪ.
ﮊﺍﭘﻦ ﮐﻪ 50ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﺳﻌﺘﺶ ﻫﻢ ﯾﮏ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎﺳﺖ 330ﻫﺰﺍﺭ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ 450ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺪﯾﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﻫﺮ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﺷﺎﻏﻞ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﺎﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺷﺎﻏﻠﯿﻦ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ 8 و نیم ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻧﻔﺮ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﮕﯿﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ 4 و نیم ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
گفته شده ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺳﺎ آینده ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﺱ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻌﺪﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻐﻞ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﻨﻨﺪ ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺩﯾﮑﺮﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﮑﻠﺶ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺱ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﻨﺪ، ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﺪ، ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺍﺳﺖ. ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﻪ بخشی از ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﺌﻠﻪ.
ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺭﺯﯾﺎﺑﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﻟﺘﺤﺼﯿﻠﯽ ﺷﻐﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻭﻗﺖ ﻭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﻧﮑﻨﺪ.
ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ. ﻭﺳﻌﺖ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﻭﺳﻌﺖ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ، ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻭ ﺍﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﮐﺎﺭ ﻫﺴﺖ، کارکن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﯾﮏ ﻓﺮﺩ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﻐﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﺪ! ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼﺵ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺍﯾﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺣﻞ ﮐﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺟﺰﺀ ﺗﻨﺒﻞ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻠﺖ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺍﻭﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻨﺪ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻮﯾﺖ، ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ، ﻗﻄﺮ ﻭ اﻤﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﯾﺮﺍﻥ و بعد بقیه دنیا.
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﻧﻘﺪ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﻧﻘﺪ ﺑﺎﯾﺪ 1- ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻨﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ 2- ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ 3- ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ 4- ﺣتیﺍﻟﻤﻘﺪﻭﺭ ﺗﻮﺃﻡ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺜﻼ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻧﮑﺮﺩﯾﺪ؟ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ 73ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻧﻪ ﺍﯾﺸﻮﻥ ﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ. ﯾﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﺩﻭﺭﻩ ﺁﻗﺎﯼ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﻧﮋﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ؟ ﺧﻮﺏ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺧﺮﺝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺮﮐﺠﺎ ﭘﻮﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺧﺘﻼﺱ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﮕﺲ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻣﮕﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺟﻠﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻗﺪﺍﻣﯽ ﻧﮑﺮﺩ ﺷﺮﯾﮏ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺷﻮﺩ
ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﮑﻦ ﺣﻖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ، ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻭ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﯾﮏ ﺯﻭﺝ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﻘﺸاﻥ هردو ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ، ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ 6-7ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭ ﻣﻔﯿﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻑ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ 30-40ﻣﺘﺮﯼ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ. ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺴﮑﻨﺸاﻥ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻣﺴﮑﻦ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺩﻭﻟﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﮏ ﮐﻨﺪ، ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺎﯾﺪ 75ﻣﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻣﺒﻠﻐﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ.
ﺍﻻﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﻤﻪ، ﺑﻪ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺍجتماﻋﯽ، ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﺎﻥ، ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮏ، ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎﺭﺍﻥ ﻭ... ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
ﺍﻻﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﮐﺸﻮﺭ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻼﺳﮑﻮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﻨﯿﻢ ﻓﺮﻭﻣﯿﺮﯾﺰﺩ.
ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ %98 ﺑﻮﺩﺟﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺻﺮﻑ ﺍﻣﻮﺭ ﺟﺎﺭﯼ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﻣﯿﺸﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻔﯿﺪ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺭﺍﺕ ﺩﻭﻟﺘﯽ 22 ﺩﻗﯿﻘﻪ در روز ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ.
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﺭﺍﺕ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﻮﺏ. ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﻗﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺧﻮﺏ ﮐﺎﺭ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ 30ﺳﺎﻝ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﮕﯿﺮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺏ ﮐﺎﺭ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﻮﺩ.
ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻣﯿﺨﺮﯾﻢ. ﺩﻭﻟﺖ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮﯼ ﻭﺍﺭﺩﺍﺕ و قاچاق ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﺎ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺨﺮﯾﻢ. ﻣﺎ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﺍﺭ 80ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ. ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﯾﺎ ﺧﻄﺎ ﮐنﻧﺪ ﯾﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ؛ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﺎﻗﻂ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻌﻈﻢ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺷﻌﺎﺭ "ﺍﯼ ﺭﻫﺒﺮ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺁﻣﺎﺩﻩ"، "ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﻭﯾﺪﻥ" ﺳﺮﻣﯿﺪﻫﯿﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺮﺽ ﮐﻨﻢ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻻﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺨﺮﯾﺪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺗﻮﻟﯿﺪﺍﺕ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﻧﻖ ﺑﺨﺸﯿﺪ.
ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﮐﺸﻮﺭ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪﻡ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻣﻠﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺟﻨﺲ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺨﺮﺩ %80 ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻣﺎ ﺣﻞ ﻣﯿﺸﻮﺩ.
ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ 1- ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﺖ ﺑﺎﺷﺪ 2-ﺁﺭﻣﺎﻥ ﮔﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ 3- ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ، ﮐﺎﺭ ﻭ ﺗﻼﺵ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: "ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ". ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ "ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺍﺳﺖ".
ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: "ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻓﺮﺽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ". ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ؟ ﺍﮔﺮ ﺑه ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﺷﻨﺒﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﯾﻢ. ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ.
ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺖِ ﺑﮕﯿﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ، ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ. ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ، ﺟﻤﮑﺮﺍﻥ، ﻧﺠﻒ، ﮐﺮﺑﻼ، ﮐﺎﻇﻤﯿﻦ،
ﺣﺲ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﯾﻢ. ﺍﮔﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﺧﻄﺎﮐﺎﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺧﻄﺎ بﮑﻨﯿﻢ؟
ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﺭﻫﺒﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺘﻢ. ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺮﺑﯿﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻢ. ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﺘﺎﺏ "ﺳﺒﮏ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ" ﺭﺍ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﮕﺮﺵ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﮐﻨﯿﺪ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ "ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻭ ﻣﺎﺭﺍﺗﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺳﺖ"