در مناظره شبکه یک سیما که دیروز انجام شد مردم در مقابل این سوال که آیا قیمت ارز کاهش باید یا تثبیت شود و یا اینکه افزایش یابد؟ قرار گرفتند. مردم نیز طبیعتا به کاهش یا تثبیت قیمت ارز رای دادند!
این سوال از اساس اشکال دارد. اولا باید گزینه دیگری هم می داشت و آن اینکه نرخ ارز در بازار آزاد تعیین شود که در گزینه ها ذکر نشده بود.
می دانیم که قدرت ریال در مقابل ارزهای خارجی به پشتوانه اقتصادی آن یعنی به تولید ثروت ربط دارد و تولید ثروت به کار و تلاش آحاد مردم.
اگر از مردم می پرسیدند دلتان چه می خواهد؟ آیا یک ریال معادل یک دلار باشد، یا یک تومان یا ده تومان و صد تومان و هزار تومان و ده هزار تومان مردم می گفتند دلمان می خواهد یک ریال معادل یک دلار باشد.
اما آیا صرف خواستن کفایت می کند؟ یا تلاش برای رسیدن به این هدف نیز لازمه تحقق خواسته ها است؟!
ایران بالاترین تعطیلات مناسبتی، کمترین ساعت مفید کاری و بیشترین اسراف را دارد و در تنبلی اجتماعی بعد از اعراب قرار گرفته است.
مواضع رییس جمهور در سفر به نیویورک در چارچوب نرمش قهرمانانه را می توان یک تهاجم گسترده نرم تلقی کرد و شایسته است این روش تا رو شدن کامل دست امریکا ادامه یابد.
مگر نه اینکه بیش از 200 هزار نفر در ظرف 1+1 دقیقه در شهرهای هیروشیما و ناکازاکی سوزانده و کشته شدند و مگر نه اینکه هنوز هم هیتلر می گوید که گزینه نظامی از جمله هولوکاست اتمی روی میز است. آیا با این وجود هلوکاست انکار شدنی است؟