پایگاه شخصی دکتر محمد حسن قدیری ابیانه

نمایندگان برخی کشورها و هیئت‌های تجاری که در اوج تحریم‌های غرب علیه ایران از اروپا عمدتاً به دنبال فروش اجناسی هستند که سال‌هاست در کشورمان وجود دارند که از جمله آن حضور یک هیئت تجاری طی اردیبهشت ماه 93 در ایران است که برای فروش اقلامی چون داربست ساختمانی، کنتور آب، برق و گاز، بطری آب و کنسرو ماهی به کشورمان آمده‌اند.[1]

در حقیقت این سفرها و تجارت پیشنهادی آنها در راستای پیشبرد سیاست آلوده‌سازی و مکمل تحریم‌های اقتصادی علیه کشورمان باید محسوب گردد.

صادرات کالاهای مصرفی به ایران

انستیتو سیاست خاورمیانه واشنگتن که نتیجۀ مطالعات سال 2000 میلادی خود را منتشر نموده است، در آن تأکید کرده است:^[2]

«... صادرات کالاهای مصرفی به ایران باید از سر گرفته شود، این کار باعث کم‎شدن ارز خارجی موجود در ایران خواهد شد...».

آلوده‎سازی مهم‏تر از مهار

جرالد سگال، مدیر مطالعات انستیتو بین ‏المللی استراتژیک لندن، که در هفته‎نامه آمریکایی نیوزویک در فروردین ماه 1377 منتشر شده است، عمق سیاست غرب در قبال ایران را نشان می‌دهد. وی می‏ گوید:

«... غرب باید به شیوه ‏ای که کمونیسم را مهار و آلوده کرد، با سایر دشمنان خود عمل کند ... . آلوده‎سازی، شیوه ‏های فراوانی دارد که تجارت با دشمن و ... از راه‎های اصلی آلوده ‏سازی جوامع است ... . اکنون نیز باید یک استراتژی دوگانه مهار و آلوده ‏سازی در دستور کار باشد ... . مهار کافی نیست و آلوده ‏سازی مهم‎تر است ... . خوش‌بختانه آلوده ‏سازی شیوه ‏های فراوانی دارد که تجارت با دشمن (در کالاهای غیراستراتژیک) و ... از جمله آنهاست ...».^[3]

... دو اصل را باید همه، همه قشرهاى ملت مراعات کنند: یکى اینکه ادراک این را بکنند که ما اگر اقتصادمان تابع خارج باشد آن وقت یک روز مى‏بینید که خارجی‌ها نمى‏خواهند به ما چیزى بدهند، و وقتى که در را بستند ما باید تسلیم آنها بشویم که هر چه مى‏گویند عمل کنیم و این شایسته یک مملکت اسلامى، یک جمهورى اسلامى نیست که پیوسته به غیر باشد در اقتصادش، در گندمش، در جوش، در برنجش، در اینها. این باید با همت کشاورزها، با همت قشرهاى متوجه، با همت دولت که کمک بکند به کشاورزها، و با اینکه همه احساس یک وظیفه بکنند. یک وقت این است که انسان مى‏خواهد براى منافعش یک کارى بکند، گندم زیاد بشود که منفعت ببرد، خوب، این یک مسئله‏اى است که یک قدرى هم اختیارش با خودش [است‏] آن نمى‏خواهد نمى‏برد. یک وقت کشور شما در یک حالى واقع شده است که وظیفه شرعى الهى است که کارهایى بکنید که وابسته به غیر نباشید. الآن ما یک وضعى داریم که چنانچه خداى نخواسته خودکفا لا اقل اگر ما در هجوم اقتصادى هم واقع شدیم که هجوم اقتصادى اسباب این بشود که وابسته به یک کشور دیگرى باشیم، این هم یک وظیفه شرعى است که ما باید خودمان را نجات بدهیم. هر که ازش هر کارى مى‏آید راجع به اقتصاد باید بکند. ننشیند یک طبقه [که‏] یک طبقه دیگر بکند. رعیت‌ها کم کارى نکنند. آنهایى که در کارخانه‏ها کار مى‏کنند کم کارى نکنند، سستى نکنند، امروز ملت شما در حال جنگ اقتصادى است. این طور نیست که یک وقت آرامش باشد، بگویید خوب ما نمى‏خواهیم زیاد منفعت ببریم.

میزان یارانه‌ای که یک تاکسی درون شهری از بیت‌ المال عمومی برای بنزین سهمیه‌ای خود دریافت می‌دارد، سالانه بیش از 8 میلیون و 200 هزار تومان و برای تاکسی‌های بین شهری حدود 16 و نیم میلیون تومان است!

بخشی از کتاب جدید در دست تدوین قدیری ابیانه:

یکی از استدلال‌هایی که در مخالفت با واقعی شدن قیمت بنزین انجام می‌گیرد این است که اگر بنزین گران گردد کرایه تاکسی‌ها هم گران خواهد شد. البته اگر بنزین گران شود کرایه تاکسی‌ها هم گران خواهد گردید.

اما فرض کنید که فردی سوار بر تاکسی شود و سپس در کنار صف افرادی که در انتظار اتوبوس هستند بایستد و از آنها بخواهد که کرایه تاکسی مرا بپردازند! آیا کسی چنین خواهد کرد؟ اگر فرد مذکور به منتظرین در ایستگاه اتوبوس بگوید که شما بخشی از کرایه تاکسی مرا بپردازید تا تاکسی برای من ارزان‌تر تمام شود به آن مبادرت خواهند ورزید؟ قطعاً چنین نخواهند کرد.

اما لازم نیست مسافرین تاکسی چنین تقاضایی را از مسافرین اتوبوس‌ها و یا از افراد پیاده بکنند، زیرا دولت خود از سهم مردم از بیت‌المال عمومی از جمله از سهم اتوبوس سواران و نیز پیاده‌ها برداشت و به تاکسی‌ها می‌پردازد تا مبلغ کمتری برای بنزین مصرفی خود پرداخت کنند و کرایه کمتری از مسافرین تاکسی بگیرند!

متأسفانه بسیاری از تاکسی‌ها با وجود دریافت یارانه بابت سوخت مصرفی‌شان، فقط به دنبال سوار کردن مسافرین دربستی بوده و از سوار کردن سایرین خودداری می‌کنند.

حال سؤال این است که آیا بهتر نیست که مسافرین تاکسی‌ها خود هزینه رفت و آمد با تاکسی را بپردازند و پولی که امروز به عنوان یارانه سوخت به تاکسی‌ها داده می‌شود به تقویت حمل و نقل عمومی مثل اتوبوس و مترو و قطار اختصاص یابد؟

میزان بنزین یارانه برای تاکسی‌های درون شهری ماهانه 300 لیتر و برای تاکسی‌های بین شهری 600 لیتر است. با توجه به قیمت بنزین سهمیه‌ای در سال 93 که 700 تومان در لیتر است (و یارانه 2300 تومانی برای هر لیتر بنزین مصرفی آنها) دولت از جیب عموم مردم برداشت و به تاکسی ها می پردازد.

میزان یارانه‌ای که یک تاکسی درون شهری از بیت‌ المال عمومی برای بنزین سهمیه‌ای خود دریافت می‌دارد، سالانه بیش از 8 میلیون و 200 هزار تومان و برای تاکسی‌های بین شهری حدود 16 و نیم میلیون تومان است!

آیا بهتر نیست این پول‌هایی که امروز صرف یارانه سوخت خودروها و از جمله یارانه بنزین تاکسی‌ها می‌گردد، صرف توسعه حمل و نقل عمومی مثل راه آهن، مترو، ساخت بزرگ راه ها و ... شود و کسانی که مایلند از تاکسی برای تردد استفاده کنند، خود هزینه آن را بپردازند؟

«دکتر روحانی در مراسم افتتاح نمایشگاه کتاب به مسئله ممیزی پیش از انتشار کتب اشاره و گفته‌اند: هیچ کس در ممیزی، بالاتر از وجدان افکار عمومی نیست؛ آنها می‌دانند به استقبال چه کتابی بروند و چه کتابی را در انزوا قرار دهند. صاحبان فرهنگ ما نیاز به ارشاد و گشت ارشاد ندارند! متأسفانه این جملات در تضاد کامل با احکام اسلام و دیدگاه فقهی امام خمینی(ره) است.»

یارانه هر ماه بنزین هواپیما در سال 92  معادل بیش از 3 و نیم تن طلا بود.

دولت در سال 91 بنزین را لیتری 200 تومان تحویل شرکت‎های هوایی می‎داد که با احتساب روزانه 4 میلیون لیتر مصرف آن در ایران، یارانه آن روزانه به بیش از 11 میلیارد تومان و سالانه بیش از 4088 میلیارد تومان می‎شد؛ یعنی معادل ارزش 42 تن طلا[1]. یعنی هر ماه معادل بیش از سه‌ونیم تن طلاست. این در حالی است که کل تولید طلا از معادن طلای کشور سالانه حدود 2 تن طلا می‎باشد.[2]

با افزایش قیمت سوخت هواپیما در سال 93 به لیتری 500 تومان برای شرکت های هوایی داخلی، کماکان دولت روزانه یارانه‌ای حدود 10 میلیارد تومان و سالانه حدود 3650 میلیارد تومان برای پرواز هواپیماهای مسافربری اختصاص داده است یعنی برای سال 1393 معادل 36 و نیم تن طلا و ماهانه بیش از 3 تن طلا به یارانه برای ارزانی بنزین هواپیما و در نتیجه ارزانی بلیط هواپیما اختصاص یافته است.

روزی بیش از 2 تن طلا یارانه هر روز بنزین

در سال 92 به طور متوسط روزانه حدود 69 میلیون لیتر بنزین مصرف شده است که یارانه آن در یک سال معادل 77234 میلیارد تومان یعنی معادل 772 تن طلا و روزانه بیش از 2 تن طلا  شده است. نرخ طلای 18 عیار، گرمی حدود 100 هزار تومان است.[1]

یعنی ایران در هر 5 ماه به اندازه کل ارزش معادن شناخته شده طلای کشور برای بنزین یارانه داده است که برای استخراج و استحصال آن 170 ساحدود 4 قرن تولید طلای کشور به یارانه بنزین اختصاص داده است و این مقدار غیر از یارانه نقدی است که دولت به مردم نقداً پرداخت نموده است.[2]

دولت سالانه حدود 42000 میلیاد تومان یارانه نقدی برای سوخت به مردم پرداخت کرده است. این مقدار معادل حدود 420 تن طلا می ‌باشد. این بدین معنی است که دولت ماهانه معادل 35 تن طلا فقط یارانه نقدی به مردم داده است. یعنی طی هر ماه معادل 17 سال تولید طلای کشور فقط یارانه نقدی به مردم پرداخت شده است. این مقدار همان‌طور که گفته شد غیر از یارانه‌ی پنهانی است که برای عرضه ارزان سوخت اختصاص یافته است.[3]

همچنین آمار نشان می‎دهد که در طی مدت 10 ماه اول سال 1391 به طور متوسط روزانه 6000 تن گاز مایع، 11.3 میلیون لیتر نفت سفید، 95 میلیون لیتر نفت گاز و 53 میلیون لیتر نفت کوره مصرف شده است.

فقط یارانه مجموع نفت سفید و گازوئیل حدود دو برابر یارانه بنزین می‎باشد.

به عبارتی دیگر روزانه بیش از 6 تن طلا و سالانه معادل حدود 2200 تن طلا یارانه بنزین، نفت سفید و گازوئیل می‌باشد که معادل 11 قرن تولید طلای کشور است. این در حالی است که کل معادن طلای کشور 340 تن است که با احتساب تولید سالانه حدود 2 تن طلا از این معادن 170 سال طول خواهد کشید تا کل این طلاها استخراج گردد.

یعنی ما در ایران در طی هر ماه ماه، ثروتی بیش از ارزش کل معادن طلای کشور را به صورت یارانه بخشی از سوخت دود می‌کنیم و از آلودگی ناشی از آن رنج می‌بریم.

آیا واقعاً راه‌های بهتری برای هزینه‌کردن این ثروت وجود ندارد؟!

از قول رئیس محترم مجمع تشخیص مصحلت نظام نقل شده است که باید فرهنگ را درست تعریف کنیم، گفت: "رهبری راضی نیستند که در سال فرهنگ دنبال این باشیم که کسانی که خوب می‌خوانند را از میدان به در کنیم یا خانم‌هایی که قیافه زیبایی دارند را نگذاریم ظاهر شوند."

ملاحظات: مگر کسی گفته خانم های زیبا در جامعه ظاهر نشوند؟ آنچه گفته شده این است که زیبایی ها و جذابیت‌های فیزیکی خود را به نمایش عمومی نگذارند و موجبات تحریک جنسی دیگران را فراهم نکنند.